Θεσσαλονίκη 2012128-19

  Στο νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας,

ΟΔΥΝΗ,

Η διαδικασία της εμφανίσεις, με μεγαλύτερο άνοιγμα διαφράγματος που κάνει τα άτομα στην φωτογραφία να μοιάζουν σαν να βγαίνουν έξω από τις κινήσεις τους, με τον ίδιο τρόπο που άλλοι άνθρωποι βγαίνουν από τα ρούχα τους καθώς γδύνονται.

 Η ίδια προσπάθεια για να θυμηθώ σβήνει όλα εκείνα που υπάρχουν για να θυμηθώ, δεν τολμάω να κουνηθώ επειδή δεν ξέρω αν είμαι ο ίδιος που κινούμαι στο σκοτάδι ή το σκοτάδι που κινείται μέσα μου. Έχω την εντύπωση πως εκεί έξω συντελείται μια τεράστια κατολίσθηση, σαν να έχει σπάσει κάτι στους αρμούς που συγκρατούν την ίδια την πραγματικότητα.

Infinity

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Κική Δημουλά

ΤΟ ΔΑΔΙ-19:40

..

''Agapiti Athanassia,
Epi tis efherias tis onomstikis eortis sou,
sou efhometha me oli mas tin kardhia
hronia polla ke eftihismena.
Me agapi
Leonie''

To 1960 sthn Smurnh grafane ellhnika me latinikous xaraktires...

..

..

..

..

Athens 20120707

20120619 ενήλικη μελαγχολία

Είναι φωτογραφίες από την Δρέσδη. Κάποιος τις έχασε και κάποιος άλλος τις βρήκε.
Βρέχει πολύ, νομίζω δε θα φύγω πότε από εδώ. Κράτησα μονό μια φωτογραφία.
Ήταν μια κυρία, νομίζω της μοιάζω. Έτσι θα είμαι όταν μεγαλώσω, έτσι θέλω να είμαι, να φοράω γυαλιά και να έχω κάτασπρα μαλλιά, φοράει και ένα μπλε μαντήλι. 
Είναι μαύρο στη φωτογραφία άλλα μπορώ να το φανταστώ. Πήρα την απόφαση, θα αποδράσω από εδώ κι ας βρέχει.

20120612 ενήλικη μελαγχολία

Σήμερα οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν ότι θέλουν, άλλα προπαντός να μην αγαπάνε. 
Γιατί; 
Διότι φοβούνται. 
Δεν θέλουν να δεσμευτούν. 
Θέλουν να καταναλώνουν μόνο και να συμπεριφέρονται μέσω των καταναλωτικών τους προσωπείων. 
Και ξέρεις ποσό υποφέρουν; 
Δεν ξέρουν πως να πλύνουν το πρόσωπο τους, γιατί δεν έχουν πια.
Μπορούν να εξαφανιστούν από τα μάτια μας, όμως δεν μπορούν να καταστραφούν. 
Κάποιος ήταν μπροστά στα μάτια μου πολύ καιρό, άλλος εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα, όμως δεν μπορώ να πω ότι ο πρώτος υπήρξε περισσότερο και ο δεύτερος λιγότερο.
Δεν έχει σημαία αν κάποιος περνάει απ' το παράθυρό μου γρήγορα ή αργά.
Ξέρω σίγουρα ότι αυτός ο άνθρωπος υπήρχε και πριν τον δω και θα υπάρχει και αφού χαθεί από τα μάτια μου.


Αν αλλάξει το σύστημα και οι άνθρωποι ενδιαφερθούν για τις πέτρες και τα λουλούδια, το ξανασυζητάμε.

20120601 ενήλικη μελαγχολία

Επιμένω
να κοιτώ τα   πρόσωπά σας
Επιμένω
να ζωγραφίζω μέσα μου
κάθε δικό σας κομμάτι
Τα μάτια, τα χείλη, το ύφος,
τα ρούχα, την εφημερίδα, τα χρώματά σας
κάθε μεσημέρι
σκαλίζω μ' αγάπη στις άγνωστες μορφές σας
Φοβάμαι,
ναι, φοβάμαι πολύ
ότι δε σας ξαναδώ ποτέ
Γίναμε τόσο πολλοί
γίναμε τόσο άγνωστοι
που το καθημερινό μου μυαλό
δε μπορεί
να κρατήσει τις ανάσες της καρδιάς σας,
τον ιδρώτα του μόχθου σας,
τα μαραμένα πρόσωπα σας,
τη ψεύτικη ελπίδα του αύριο.

20120530 ενήλικη μελαγχολία

Κάτω απ' τα πόδια μου είναι η κρύα, παγωμένη γη, γύρω μου τεράστια δεντρά, πάνω απ'το κεφάλι μου είναι ο συννεφιασμένος

ψυχρός ουρανός. Αισθάνομαι το σώμα μου, αισθάνομαι το μυαλό μου γεμάτο από διαφορές σκέψεις. Και ταυτόχρονα ξέρω ότι όλα αυτά, όλη αυτή η παγωμένη γη και τα δεντρά και ο ουρανός και το σώμα μου κι οι σκέψεις μου έχουν δημιουργηθεί  τυχαία, κι ότι αυτός είναι προσωρινός κόσμος, δημιουργία των πέντε μου αισθήσεων. Ο κόσμος που δημιουργείται από μένα υπάρχει μοναχά επειδή είμαι κομμάτι του, και γι' αυτό διαχωρίζω τον εαυτό μου από τον κόσμο.

Ο άνθρωπος στην κοινωνία μας δεν μπορεί να κοιμηθεί χωρίς να πληρώνει για το μέρος που κοιμάται, δικαιούται δωρεάν αέρα ή νερό ή ήλιο μονό όταν είναι στο δρόμο. Το μονό δικαίωμα που έχει είναι να περπατάει σ' αυτό το δρόμο, μέχρι να κουραστεί, ή να μην μπορεί να περπατήσει, πρέπει να συνεχίζει να προχωράει.

20120528 ενήλικη μελαγχολία

Δεν μπορώ
ούτε μ' αγάπη το χέρι να σας δώσω
να σας πω κάτι
μια ευχή, μια παρηγοριά, μια κραυγή
για τούτη
την ξέφρενη Κοινωνία
που ξέχασε
να λέει και <<καληνύχτα>>
στον εαυτό της.

20120521 ενήλικη μελαγχολία

                                   
                                   Δεν έχω
                                   μάθει να κλέβω
                                   Ο κήπος ήταν μικρός
                                   κι' όμορφος
                                   Έκοψα
                                   το κόκκινο τριαντάφυλλο
                                   κι' έφυγα
                                   Φωνές
                                   Διαμαρτυρίες
                                   Κρατώ το τριαντάφυλλο
                                   και τρέχω
                                   μυρίζει
                                   μυρίζει
                                   Η ζωή μου 
                                   ο θάνατος του
                                   σ' ένα προάστειο της Αθήνας
                                   τον Μάιο 2012.

Athens 20120518

20120515 ενήλικη μελαγχολία*

                                                              Έτσι
                                                              από απλή περιέργεια
                                                              μέτρησα
                                                              την πλατεία
                                                              που παίζανε τα παιδιά
                                                              σε
                                                              μια γειτονιά στην Πατησίων
                                                              τη βρήκα
                                                              όλη κι όλη
                                                              32,05 τετραγωνικά μέτρα
                                                              μπορεί
                                                              να ήταν λανθασμένο το μέτρημα
                                                              Μέτρησα
                                                              όμως τα φωτεινά πρόσωπα των παιδιών
                                                              θα ταν πάνω από εβδομήντα
                                                              Δεν αμφισβητώ
                                                              μπορεί
                                                              και εδώ
                                                              να κάνω λάθος
                                                              τα πάντα στην Αθηνά
                                                              χάνουν
                                                              την αξιοπιστία τους.




                                                              *από τα σκουπίδια του δρόμου μας

Who's missing from the picture?

Is it the one you love?