Επιμένω
να κοιτώ τα πρόσωπά σας
Επιμένω
να ζωγραφίζω μέσα μου
κάθε δικό σας κομμάτι
Τα μάτια, τα χείλη, το ύφος,
τα ρούχα, την εφημερίδα, τα χρώματά σας
κάθε μεσημέρι
σκαλίζω μ' αγάπη στις άγνωστες μορφές σας
Φοβάμαι,
ναι, φοβάμαι πολύ
ότι δε σας ξαναδώ ποτέ
Γίναμε τόσο πολλοί
γίναμε τόσο άγνωστοι
που το καθημερινό μου μυαλό
δε μπορεί
να κρατήσει τις ανάσες της καρδιάς σας,
τον ιδρώτα του μόχθου σας,
τα μαραμένα πρόσωπα σας,
τη ψεύτικη ελπίδα του αύριο.