αποχαιρετώ τον Αύγουστο απόλυτα δυστυχισμένος

Το τοπίο στην Κρήτη

Το τοπίο στην Κρήτη

Ο Τ.W.Adorno θεωρεί ότι η προκατειλημμένη..

Ο Τ.W.Adorno θεωρεί ότι η προκατειλημμένη, δηλαδή η αυταρχική προσωπικότητα αποτελεί το κυριότερο εμπόδιο στον επαναστατικό μετασχηματισμό των κοινωνικών και πολιτικών δομών. Η προκατειλημμένη προσωπικότητα είναι μια υπό έλεγχο προσωπικότητα. Ο προκατειλημμένος άνθρωπος στερείται της ικανότητας να ερευνά τον ίδιο του τον εαυτό, συνεπώς είναι στη δυσάρεστη, που βέβαια δεν τη συνειδητοποιεί, θέση να μην μπορεί να «δει» τον εαυτό του και να «είναι» ο εαυτός του. Ο άνθρωπος αυτός είναι, ως εκ τούτου, δεκτικός σε κάθε είδους χειραγώγηση που τον στρέφει ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό, ενάντια στα ίδια του τα βασικά συμφέροντα. Το καθήκον των κοινωνικών επιστημόνων όπως το προσδιόρισε ο Αdorno συνίσταται στην υποβοήθηση των προκατειλημμένων προσωπικοτήτων να αποβάλουν το ημιδιαφανές πέπλο της χειραγώγησης που επιβάλλεται συνήθως εκ των άνω, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και εκ των κάτω. Ο επιδιωκόμενος σκοπός είναι οι άνθρωποι αυτοί να καταστούν ικανοί, μέσω της αυτογνωσίας, να προσδιορίσουν τους αληθινούς τους εαυτούς για να αποκτήσουν τη δυνατότητα του να συμπεριφέρονται ρεαλιστικά σύμφωνα με τα πραγματικά δεδομένα του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Το αετόπουλο

Θα προσπαθήσω να ανασυνθέσω εικόνες, αισθήματα από το παρελθόν, καθώς προϊούσης της ηλικίας όλα αυτά αναζητούν διέξοδο από τον τόπο που τα φύλαγα τόσα χρόνια.

Τα χρόνια της γερμανικής κατοχής δεν πέρασαν χωρίς να αφήσουν σημάδια. Τα βάσανα, η στενοχώρια, η θλίψη και η αρρώστια κατέστρεψαν την υγεία της μητέρας μας. Παρά τις μεγάλες προσπάθειες του πατέρα μας να την θεραπεύσει από την αρρώστια, δυστυχώς δεν τα κατάφερε.

Με την αναχώρηση του, στο βουνό, στο Δημοκρατικό στρατό, μείναμε τέσσερα απροστάτευτα παιδιά. Όσο περνούσε ο καιρός η κατάσταση γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Από την ημέρα που έφυγε ο πατέρας μας δεν γνωρίζαμε που βρισκόταν και αν είναι ζωντανός.

Την 6η Ιουνίου 1948 στο χωριό μας έρχεται μια ομάδα ανταρτών τρομαγμένη και πολύ βιαστική. Χωρίς να υποψιαστούμε τι συμβαίνει μας γνωστοποιούν πως ο πατέρας μας, ζήτησε να τα παρατήσουμε όλα και να φύγουμε από το χωριό παίρνοντας μαζί μας ό,τι μπορούμε.

Εμείς χωρίς να γνωρίζουμε πού βρίσκεται ο πατέρας μας αφήσαμε όλη την περιουσία που αποκτήθηκε με βάσανα και θυσίες. Μέσα σε μισό αιώνα, για δεύτερη φορά, ξεριζώθηκε και διαλύθηκε μια περιουσία.

Με πολλές δυσκολίες και ταλαιπωρίες, μετά από 18 ημερόνυχτα πορείας, φτάσαμε κοντά στα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας, εκεί μας ενημέρωσαν για τον προορισμό μας και μας είπαν πως ότι πράγματα και ρούχα είχαμε έπρεπε να τα αφήσουμε εκεί, διότι όταν θα περνούσαμε τα σύνορα θα μας έδιναν ολοκαίνουργια. Πιστεύοντας όσα μας υποσχέθηκαν, αφήσαμε ότι είχαμε και πήραμε μαζί μας μια κουβέρτα. Περάσαμε τα σύνορα και μας παραδώσανε στις Γιουγκοσλαβικές υπηρεσίες.

Φτάσαμε στην πόλη Πίτολια, όπου μείναμε περίπου μια εβδομάδα και κάθε μέρα περιμέναμε πότε θα γίνει αυτό το θαύμα που μας υποσχέθηκαν. Όμως δυστυχώς, ώσπου να γίνει αυτό το θαύμα πέρασε πάρα πολύς καιρός, γυρνούσαμε ξυπόλυτοι και είχαμε αυτή τη μια και μοναδική κουβέρτα την οποία μοιραζόμασταν και οι τέσσερις.

Μια μέρα μας ενημέρωσαν να ετοιμαστούμε θα μας μετέφεραν σε άλλη πόλη. Φτάνοντας, νομίζω πως ήταν το Ζάγκρεμπ, ακουγόταν μουσική ορχήστρας. Όταν σταμάτησε το τρένο, κορίτσια και αγόρια μας προσέφεραν λουλούδια για να μας καλωσορίσουν.

Από εδώ άρχισε να αλλάζει η ζωής αυτού του βασανισμένου κόσμου μακριά από την πατρίδα του και τους αγαπημένους του ανθρώπους. Φτάσαμε στον προορισμό μας, ήταν η πόλη Τσιρκβένιτσα. Εδώ έγινε αυτό το θαύμα που μας υποσχέθηκαν πριν περάσουμε τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας.

Μοναστήρι της Παναγίας της Σκοπιώτισσας, Ζάκυνθος

Το  Μοναστήρι της Παναγίας της Σκοπιώτισσας χτίστηκε το 1624. Ο ρυθμός της είναι σταυροειδής με τρούλο και η εκκλησία στέκεται σήμερα ανάμεσα στα ερείπια του παλιού μοναστηριού, το πιθανότερο στη θέση του ναού της Αρτέμιδος. Στο εσωτερικό του σώζονται κάποιες τοιχογραφίες, το τέμπλο της είναι από πέτρα, ενώ εντύπωση σου προκαλεί το σύμβολο της βυζαντινής αυτοκρατορίας (ο δικέφαλος αετός) που αναπαρίσταται στο δάπεδο της εκκλησίας. 

Υπάρχουν  ακόμη αξιοθαύμαστες εικόνες, ωραία ξυλογλυπτικά και πολύτιμα σκεύη. Ο ναός είναι κατασκευασμένος από πελεκητή πέτρα. Η εικόνα της Παναγίας είναι φερμένη από την Κωνσταντινούπολη. Το μοναστήρι, σήμερα, είναι πια ερειπωμένο.

Άγιος Γεώργιος Των Φιλικών, Ζάκυνθος

Εκκλησία στην τοποθεσία Ψήλωμα χτισμένη από τον Γεώργιο Λατίνο τον 17ο αιώνα. Στο διπλανό κελί (έχει εξαφανισθεί με τους σεισμούς) γινόταν η μύηση των αγωνιστών της Εθνεγερσίας, από τον Ηπειρώτη πρόσφυγα ιερωμένο Άνθιμο Αργυρόπουλο, σε μιαν εικόνα του Χριστού, που σώζεται σήμερα στην εκκλησία που ονομάζεται «Τρίμορφο». Η εκκλησία έπεσε με τους σεισμούς του 1893 και αργότερα ξαναχτίστηκε. Και πάλι σωριάστηκε με τους σεισμούς του 1953 και ξαναχτίστηκε αμέσως. Ο ιερός αυτός χώρος αποτελεί εν” από τα πολυτιμότερα μνημεία της Ελληνικής Ιστορίας.

Αυτά λέει ο ιστορικός Ντίνος Κονόμος στο βιβλίο του «Εκκλησίες και Μοναστήρια στη Ζάκυνθο», Αθήνα 1967, σ. 41.