Στη δυτική πλαγιά του λόφου ιδρύθηκαν κατά τους ιστορικούς χρόνους, σε τέσσερα διαδοχικά άνδηρα, τα ιερά του Απόλλωνος Δειραδιώτου ή Πυθίου και της Αθηνάς Οξυδερκούς. Η αρχική χρήση του χώρου ανάγεται στον 8ο αιώνα π.Χ., οι βασικές διαμορφώσεις όμως έγιναν στους αρχαϊκούς, κλασικούς και ελληνιστικούς χρόνους (6οςέως 3ος αι. π.Χ.). Ο ναός του Απόλλωνος πρέπει να ήταν πώρινος με δωρικούς και ιωνικούς κίονες και βρισκόταν στο κεντρικό άνδηρο. Στα ανατολικά του υπήρχε μνημειακός Βωμός με κλίμακα και στα βόρεια Στοά, Μαντείο και Δεξαμενές. Στο βορειοανατολικό άνδηρο υπήρχε περιστύλιο, το οποίο περιέβαλε σειρά δωματίων, στεγασμένη δεξαμενή και υπόγειος αγωγός που κατέληγε σε φρέαρ. Το συγκρότημα έχει ερμηνευθεί ως Ασκληπιείο. Στο ανατολικό άνδηρο σώζονται τα ίχνη μιας θόλου, διαμέτρου 6 μ., η οποία πρέπει να ανήκε στο ιερό της Αθηνάς Οξυδερκούς. Πάνω από τα ερείπια του ναού του Απόλλωνος ιδρύθηκε στις αρχές του 6ου αιώνα μ.Χ., κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο, μία τρίκλιτη επισκοπική Βασιλική. Ολόκληρος ο λόφος οχυρώθηκε κατά την Κλασική εποχή (5ος-4ος αι. π.Χ.).