Πως περνάει, το καλοκαιριάτικο μεσημέρι, ένα φρικίασμα πάνω από τα φύλλα του δάσους, ενα θρόισμα μυριόφωνο βαθύ σαν από κάποια θάλασσα αλαργινή, βαρύστεναγη; Έτσι πέρασε μιαν ανατριχίλα αλάλητη πάνω απ' όλα τα κορμιά τα ολόθερμα με το πρώτο κατέβασμα των δοξαριών. Φως κάτασπαρο στις αμίλητες πέτρες, γέλια των κυμάτων στην αμμουδιά, των αγρίων περιστεριών γέλια στις δέντρινες κουφάλες, σιδερό πληγωμένο που ξεφωνίζει.
(... τα είδατε πως κοιτάνε, θλιμμένα από της ζωής την ομορφιά;)