«Ξυπνάμε, συχνά παγωμένοι από τον τρόμο, μ’ ένα τρέμουλο σ’ όλο μας το σώμα, νομίζοντας ότι ακούσαμε μια οργισμένη φωνή να ουρλιάζει μια διαταγή σε ακατάληπτη γλώσσα. Η πομπή προς τον κάδο και ο χτύπος από γυμνές φτέρνες στο ξύλινο πάτωμα μεταμορφώνονται σε μια άλλη συμβολική πομπή: είμαστε εμείς, ομοιόμορφοι και γκρίζοι, μικροί σαν μυρμήγκια και τεράστιοι μέχρι τον ουρανό, κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, αμέτρητοι σ’ όλη την πεδιάδα ως εκεί που φαίνεται ο ορίζοντας˙ άλλοτε σε κυκλική πορεία χωρίς τέλος, τυφλοί από τον ίλιγγο και τη ναυτία που ανεβαίνει απ’ την ψυχή μας στο λαιμό˙ μέχρι τη στιγμή που η πείνα, το κρύο και η γεμάτη κύστη θα δώσουν στα όνειρα το συνηθισμένο περιεχόμενο»
''Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος''
Πρίμο Λέβι
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ