Δεν είναι ανάγκη, ξεκινώντας για την ανακάλυψη της
ποιητικής δημιουργίας, να διαλέξουμε ένα γεγονός που
έχει γίνει παραδεκτό σαν ποιητικό, ή να στηριχθούμε
σε κανονισμούς που έχουν καθιερωθεί, έστω, από το
καλό γούστο. Μπορεί να ξεκινήσει κανείς από ένα γε-
γονός καθημερινό: ένα μαντίλι που πέφτει μπορεί να
είναι για τον ποιητή ο μοχλός με τον οποίο θα σηκώσει
ένα σύμπαν. Γι' αυτό ο σημερινός ποιητής δεν περι-
φρονεί καμιά κίνηση της Φύσης και το Πνεύμα του πα-
πακολουθεί κάθε ανακάλυψη, τόσο στις συνθέσεις τις
πιο απλόχωρες και πιο άπιαστες (πλήθη, ωκεανοί, έ-
θνη), όσο και στα γεγονότα που φαίνονται σαν πιο
απλά: ένα χέρι που ψάχνει μια τσέπη, ένα σπίρτο που
ανάβει, φωνές ζώων, το άρωμα των κήπων μετά τη
βροχή, μια φλόγα που γεννιέται σ΄ένα τζάκι.
Από μια διάλεξη του Γκ. Απολλιναίρ για το ''Νέο Πνεύμα''
Νοέμβριος 1917