Άραγε είσαι μονός σου όταν ακούς το κύμα δίπλα σε μια ακρογιαλιά,
λέω να γράψω ένα ποίημα.
Εδώ η μοναξιά τα λέει απόψε όλα
Που να' ναι αυτός ο έρωτας που θα τα αλλάξει όλα;
απέραντη αμμουδιά με φόντο θαλασσί
όσες πέτρες κ' αν σηκώσω ξέρω δεν θα 'σαι εκεί
έλα από το πουθενά, έλα και ξάφνιασε με
βγες από το κύμα, στα ουράνια σήκωσε με
έλα να με πλαγιάζεις από το σούροπο ως την αυγή
το σώμα καταρρέει, μα για σένα το μυαλό δεν λέει να κοιμηθεί.
Ακόμα ένα τσιγάρο θα κάνω στη σιωπή
εύχομαι μέχρι να το σβήσω να έχεις εμφανιστεί
ο χρόνος σταματάει και η καρδία χτυπάει αργά
η επήρεια πάει πέρασε, δεν κράτησε πολύ
ο έρωτάς μου χάθηκε, φτου πάλι απ' την αρχή
για απόψε εδώ τελειώνουμε, το ποίημα θα συνεχιστεί . . .
Αποτυχημένος συγγραφέας σε μια παράλια 12 χιλιομέτρων.
