ΤΟ ΔΑΔΙ 19:40

Το νεκροταφείο στη θάλασσα

Το παντοπωλείο

Τα περιστέρια

Η αισθητική της σιωπής

. . .
Ο θεατής έτσι πρέπει να πλησιάζει την τέχνη όπως πλησιάζει κανείς ένα τοπίο. Ένα τοπίο δεν απαιτεί από τον θεατή την «κατανόηση» του, την απόδοση του μιας σημασίας, τις ανησυχίες και τις συμπάθειες του· απαιτεί, μάλλον, την απουσία του, ζητάει απ΄αυτόν να μην του προσθέσει τίποτα. Η οραματική διάθεση των πραγμάτων, για να μιλήσει κανείς επακριβώς, συνεπάγεται την ικανότητα εκ μέρους του θεατή να ξεχνάει τον εαυτό του: ένα αντικείμενο άξιο να κοιταχτεί μ” αυτόν τον τρόπο είναι ένα αντικείμενο που, στην πραγματικότητα, εκμηδενίζει αυτόν που το συλλαμβάνει.

. . .
Ο Κρισναμούρτι ισχυρίζεται ότι πρέπει ν” αποβάλλουμε την ψυχολογική μνήμη, την οποία διαφοροποιεί από την απλή μνήμη των γεγονότων. Γιατί διαφορετικά, δεν κάνουμε τίποτ” άλλο από το να γεμίζουμε το νέο με το παλιό, αποκλείοντας έτσι τη δυνατότητα μιας καινούργιας εμπειρίας με το ν” αγκιστρώνουμε την καθεμία μας εμπειρία πάνω σε κάποια άλλη που προηγήθηκε.
Πρέπει να καταστρέψουμε τη συνέχεια (που εξασφαλίζεται από την ψυχολογική μνήμη), πηγαίνοντας ως το τέλος κάθε συγκίνησης ή σκέψης.
Και μετά το τέλος, αυτό που ακολουθει (για ένα διάστημα) είναι η σιωπή.

. . .
«Υπάρχει κάτι το παράξενο στις πράξεις της γραφής και της ομιλίας,» έγραψε ο Νοβάλις το 1799. «Το γελοίο και εκπληκτικό λάθος που κάνουν οι άνθρωποι είναι ότι πιστεύουν πως χρησιμοποιούν τις λέξεις σε σχέση με τα πράγματα. Δεν είναι συνειδητοί της φύσης της γλώσσας – που είναι ότι αποτελεί η ίδια τη μόνη της φροντίδα και απασχόληση, και είναι αυτό ακριβώς που την κάνει ένα τόσο γόνιμο και λαμπερό μυστήριο. Όταν κανείς μιλάει μόνο για να μιλάει λέει τα πιο πρωτότυπα και αληθινά πράγματα που μπορεί κανείς να πεί».

Σούζαν Σόνταγκ
Η αισθητική της σιωπής
ΝΕΦΕΛΗ

ΤΟ ΔΑΔΙ 19:45

ΤΟ ΔΑΔΙ 19:40

ΤΟ ΔΑΔΙ 19:40

ΤΟ ΔΑΔΙ 19:40

ΤΟ ΔΑΔΙ 19:40

Στις βορειοανατολικές πλαγιές του Παρνασσού βρίσκεται η Αμφίκλεια ή Δαδί.

.

Βγάλε τα μάτια μου : μπορώ να σε δω
Κλείσε τ’ αυτιά μου : μπορώ να σε γρικήσω
Και χωρίς πόδια μπορώ σ’ εσε να ρθω ,
Και δίχως στόμα μπορώ να σ’ εξορκίσω.
Σπάσε τα μπράτσα μου : θα σε κρατά η καρδιά μου
Πνίξε μου την καρδιά , μα το μυαλό μου θα χτυπά.
Κι αν ρίξεις στο μυαλό μου τη φωτιά,
Θα σε κρατώ μες το αίμα μου κλεισμένον.Ίσως πάω μέσα από βαριά βουνά,
Μές σε φλέβες σκληρές, μόνος ,
σαν ένα ορυχτό και βαθιά τόσο
Που να μην βλέπω κανένα τέλος κι ορίζοντα κανένα :
Όλα εγίναν κοντινά κι όλα τα κοντινά έχουν πέτρες γίνει.

Μύστης στον πόνο δεν έχω ακόμα γίνει,
τόσο μικρόν το μέγα αυτό σκότος με κάνει,
Μα εσύ ‘σαι αυτό : σκληρός γίνου, κ’ έτσι βαθιά μπές
που όλο το χέρι σου να μπορεί να με φτάνει
και μ’ όλες μου εγώ να σε φτάνω τις κραυγέςΩ Κύριε, τον θάνατο του δώσε στον καθένα
Τον θάνατο που βγαίνει από την ζωή του εκείνη
Που τον χρειαζόταν, τον σκεφτόταν και τον αγαπούσε.

Γιατί ‘μαστεν ο φλοιός μονάχα και το φύλλο .
Ο μέγας θάνατος , που όλοι έχουμε εντός μας
Είναι ο καρπός, που γυρνούν γύρω του όλα 

Τo βιβλίο του προσκυνήματος

Ράινερ Μαρία Ρίλκε 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ (ΜΕΤΟΧΙ) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ – ΠΟΡΤΟ ΛΑΓΟΣ

Το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στο Πόρτο Λάγος του νομού Ξάνθης είναι μετόχι της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους. Το συγκρότημα είναι κτισμένο πάνω σε δύο μικρά νησάκια στη λιμνοθάλασσα του Πόρτο Λάγος και συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών – προσκυνητών, λόγω και της υπέροχης θέας προς το θρακικό πέλαγος.

Μια ξύλινη γέφυρα πεζών τα συνδέει μεταξύ τους και μια δεύτερη τα συνδέει με τη στεριά. Στο ένα νησάκι βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (του «νοικοκύρη») και στο δεύτερο το παρεκκλήσιο της Παναγίας Παντάνασσας όπου υπάρχει και αντίγραφο της θαυματουργής της εικόνας, που βρίσκεται στη Μονή Βατοπαιδίου.