,,

Θεσσαλονίκη 2012128-19

  Στο νεκροταφείο της Ευαγγελίστριας,

κάτιλείπει

Η παράσταση αποτελεί μια εικαστική απόδοση ετερόκλητων κειμένων με κεντρικό άξονα το κομμάτι που λείπει από τον καθένα μας. Το κοινό περιηγείται στο χώρο, ανακαλύπτοντας τις ημιτελείς ιστορίες, 6 χαρακτήρων, έως ότου μια μπάλα μπιλιάρδου προκαλέσει μια τυχαία(;) συνάντηση. 

13 δεκεμβρίου στις 23:00 και 14 -15 δεκεμβρίου στις 22:15 και 23:00

στο Coo – Βασιλέως Ηρακλείου 4, Θεσσαλονίκη

Decem

O έναστρος ουρανός πάνω μου και ο ηθικός νόμος μέσα μου,

ΟΔΥΝΗ,

Η διαδικασία της εμφανίσεις, με μεγαλύτερο άνοιγμα διαφράγματος που κάνει τα άτομα στην φωτογραφία να μοιάζουν σαν να βγαίνουν έξω από τις κινήσεις τους, με τον ίδιο τρόπο που άλλοι άνθρωποι βγαίνουν από τα ρούχα τους καθώς γδύνονται.

 Η ίδια προσπάθεια για να θυμηθώ σβήνει όλα εκείνα που υπάρχουν για να θυμηθώ, δεν τολμάω να κουνηθώ επειδή δεν ξέρω αν είμαι ο ίδιος που κινούμαι στο σκοτάδι ή το σκοτάδι που κινείται μέσα μου. Έχω την εντύπωση πως εκεί έξω συντελείται μια τεράστια κατολίσθηση, σαν να έχει σπάσει κάτι στους αρμούς που συγκρατούν την ίδια την πραγματικότητα.

ΧΑΡΑ,

Μες τις γκρίζες και βροχερές ημέρες, η χαρά, μια αίσθηση κελαηδίσματος

απομακρυσμένη πια από το καλοκαίρι έρχεται στο πλάι μου και δένει άγκυρα.

Ακρίδες και μικροσκοπικά μανταρίνια, σαξόφωνα και τρομπέτες.

Μαύρη μουσική από τρομπέτες. Κατασκευάζοντας χάρτινες ακρίδες,

στέλνοντας γράμματα σε κοντινούς ανθρώπους που βρίσκονται μακριά μου, 

υπενθυμίζοντας ότι υπάρχει και το παρελθόν, ανεξίτηλο μέσα στην φανταστική μνήμη.

Δίχως να την θες μέσα από αρώματα και πικρά δάκρυα για μεγάλους ανθρώπους, εκεί

αμυδρά, εμφανίζεται για να σε ταράξει.

Στο γαλάζιο ουρανό, ψάχνω, γιατί δεν μπορώ να κλέψω κάτι σημαντικό από την πραγματικότητα,

τι καλύτερο από αυτή την ίδια, ολοφάνερη μπροστά σας από διαφορετικά μακρινά μέρη. 

Ανοίγοντας το πρωί τα μάτια, πίνω νερό με άλατα, γάλα πηχτό,

θα κοιτάξω από το παράθυρο εάν βρέχει και θα τρέξω έξω, να βραχώ.

Μόνος άντρας 60 χρονών, πρώην χτίστης, κάποτε βαριά ερωτευμένος,

δεν έφυγε μαζί της για να μην αφήσει τους γονείς του. 

Από τότε είναι μόνος άνεργος, δεν μπορεί να αγοράσει μια ομπρέλα,

βρέχει στο κίτρινο αδιάβροχο, ψηλός σαν το πλατάνι. 

Φτιάχνει κρασί από εξωτικά φρούτα.

Δύσκολο να το εξηγήσεις, οι μνήμες πάχνες.

Ζαλισμένος στα νεκροταφεία τριγυρνώ για να φτιάξω όμορφα μπουκέτα από πλαστικά λουλούδια, 

για των ταφών τις πλάκες, που εκεί μέσα κρύβεται το μυστικό, για πάντα. 

Άλλα αυτά είναι μόνο λέξεις με μπλε μελάνι, αν δεν τις ζήσεις  τις  στιγμές 

θα  χάνονται  όπως  η ί δια μας η ύπαρξη εδώ και τέσσερις μήνες. η εδώ και τέσσερις μήνες. 

κάτιλείπει

κάτιλείπει

Παράσταση που παρουσιάστηκε ως διπλωματική εργασία των πανωκατω7, στη σκηνογραφία-ενδυματολογία με επόπτη καθηγητή τον Απόστολο Βέττα, τον Ιούνιο του 2012, στο Τμήμα Θεάτρου ΑΠΘ.

Σκηνοθεσία : η ομάδα Σκηνικά - Κοστούμια - Βίντεο - Φωτισμοί: πανωκατω7 Παίζουν: Αλίκη Ατσαλάκη, Μαριλού Βόμβολου, Πάνος Δεληνικόπουλος, Πένυ Ελευθεριάδου, Ηλιάνα Καλαδάμη, Παναγιώτης Τόλιας, Άντα Φλώκου, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης, Νατάσα Χίντζογλου

κάτιλείπει

20121117

2012-11-17

..

..

..

Ακροκόρινθος 20121103

Infinity

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Κική Δημουλά

..

..

..

Το παρελθόν δεν υπάρχει πια, το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, υπάρχει μονό το παρόν.
Και μονό στο παρόν μπορεί να εκδηλωθεί η φύση της ελεύθερης ανθρωπινής ψυχής.

Ο χρόνος περνάει, όμως οι λέξεις που λες παραμένουν.