"Στη
γλώσσα της φύσης, ο θάνατος είναι συνώνυμος με την εκμηδένιση, και το
ότι ο θάνατος είναι σοβαρή υπόθεση, προκύπτει αυταπόδεικτα από το
γεγονός ό,τι, όπως όλοι ξέρουμε, η ζώη δεν είναι καθόλου αστεία. Πράγματι, αυτά τα δύο μας ταιριάζουν γάντι.
Ο
φόβος του θανάτου είναι ανεξάρτητος από κάθε γνώση, αφού χαρακτηρίζει
και τα ζώα, τα οποία αγνοούν την ύπαρξη του θανάτου. 'Ολα τα πλάσματα
γεννιούνται με αυτόν τον a priori φόβο,
ο οποίος, ωστόσο, δεν είναι παρά η άλλη όψη της θέλησης για ζώη, με την
οποία ταυτιζόμαστε όλοι. 'Αρα για κάθε ζώο ο φόβος της ίδιας του της
καταστροφής, όπως άλλωστε και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, είναι έμφυτος. Αυτός ακριβώς ο φόβος του θανάτου, και όχι απλά και μόνο η αποφυγή του
πόνου, κρύβεται πίσω από τη σχολαστική επαγρύπνηση με την οποία το ζώο
προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό του, και ακόμη περισσότερο τα
ομοειδή του, απ' όποιον θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνος. Γιατί
απομακρύνονται τα ζώα, γιατί τρέμουν και προσπαθούν να κρυφτούν;
Απλούστατα γιατί αποτελούνται από καθαρή θέληση για ζωή, άρα ο φόβος του
θανάτου είναι έμφυτος σ' αυτά, γι' αυτό και προσπαθούν να κερδίσουν
χρόνο. Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι ακριβώς το ίδιο. Το μεγαλύτερο
κακό, η χειρότερη απειλή γι' αυτόν, είναι ο θάνατος, η μεγαλύτερη αγωνία είναι η αγωνία του θανάτου."
Σοπενάουερ Α. (2012), Περί θανάτου, μτφρ. Λ. Καρατζάς, εκδ. Γνώση, Αθήνα, σελ 35-36.